ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն 1983-ից ապրիլի 18-ը նշում է որպես Հուշարձանների և տեսարժան վայրերի միջազգային օր:
Հայաստանի հանրապետությունը այս կազմակերպության անդամ է և ենթադրվում է, որ մշակութային արժեքների պահպանության առումով Հայաստանը ձգտում է առավելագույնին, հատկապես այն դեպքում, երբ խոսքը վերաբերում է ազգային կոթողներին: Սակայն, արի ու տես, որ իրական պատկերը այլ է: Եթե համեմատում ենք կովկասյան երեք հանրապետությունների հուշարձանների պահպանության ուղղությամբ կատարվող քայլերը, արդյունքները էապես տարբերվում են: Խնդիրը ավելի հստակ պարզաբանելու համար դիտարկենք ընդհամենը քաղաքային հուշարձան-շինությունները, որոնք շատ հաջողությամբ և ջանասիրությամբ ոչնչացվեցին: Հասկանալի է, որ բիզնեսը թելադրող հանգաման է, սակայն, երբ խոսքը վերաբերում է մեր ինքնությանը, կարծում ենք, որ զիջումները պարտադիր պիտի լինեին:
Համեմատականի համար ուշադրություն դարձնենք Թբիլիսի մայրաքաղաքի հուշարձանային պատկերին: Մեր հարևանները ամեն բան պահպանել են, իսկ այժմ նոր ներդրումների շնորհիվ Թիֆլիսը վերափոխվում է հեքիաթային մի քաղաքի:
Սրանից հետևում է մի տարօրինակ հարց, եթե հայ ժողովուրդը մշակութասեր է, իսկ ու՞ր է նրա մշակութային հին քաղաքը:
No comments:
Post a Comment